Μαρία Λεωνίδου, Μέλος Δ.Σ.

9 Ιανουαρίου 2021

Μπαίνουμε σε ένα 2^ο κύμα εγκλεισμού και όλοι  καλούμαστε για ακόμη μια φορά να επαναπροσδιορίσουμε την καθημερινότητα μας. Καλούμαστε να ζήσουμε σε μία «απόσταση» ο ένας από τον άλλο, μια απόσταση ασφαλείας αφού πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε την φυσική εγγύτητα με την επικοινωνιακή εγγύτητα εφόσον διαθέτουμε την τεχνολογία που μας παρέχει πρόσβαση σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και με αυτό τον τρόπο να διατηρήσουμε ζωντανές τις σχέσεις με τους ανθρώπους που σχετιζόμαστε.

Άλλος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν είμαστε παθητικοί συλλέκτες των δεδομένων που μας βομβαρδίζουν καθημερινά, αλλά ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας μέσα από διαλόγους και διαπραγματεύσεις για να φτάσουμε σε μια συμφωνία στο τί είναι πραγματικότητα . Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό αν δεν το ορίσουμε εμείς ως έτσι. Ποιος θα πίστευε πριν λίγους μήνες ότι αυτό που ζούμε σήμερα εν μέσω πανδημίας θα το ορίζαμε σήμερα ως την νέα πραγματικότητα; Μία πραγματικότητα που έχουμε ανάγκη για να δώσουμε μια εξήγηση, για να δώσουμε ένα νόημα για όλο αυτό που ζούμε.

Στην συστημική ψυχοθεραπεία ένα «ψυχολογικό πρόβλημα» το ερμηνεύουμε ως σύμπτωμα του συστήματος  μέσα στο οποίο κινούμαστε. Μέσα στο σύστημα αυτό διερευνούμε τρόπους επικοινωνίας και αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα μέλη του και εξετάζουμε πού και πως εξυπηρετεί  το σύμπτωμα. Σκέφτομαι…μήπως η πανδημία είναι το σύμπτωμα της κοινωνίας , της πραγματικότητας που ορίσαμε σήμερα;

Ας πάμε λίγο πίσω σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν προφθάναμε την σκιά μας. Στρες , άγχος, και ένας άνισος αγώνας με τον χρόνο να τα προλάβουμε όλα, με οτιδήποτε εξυπακούεται από αυτό. Ο εγωισμός μας στα ύψη αφού μπορούμε να είμαστε ανώτεροι από κάθε άλλο είδος, μπορούμε να είμαστε άτρωτοι, αναλλοίωτοι και ίσως υπεράνθρωποι.

Και ξαφνικά όλα σταματούν, παγώνουν…

Σήμερα στην νέα πραγματικότητα κάποιοι έχουν αυτό-οργανωθεί, έχουν ανακατασκευάσει τα νοήματα τους και βρήκαν τρόπο να επιβιώνουν έστω και αν η ισορροπία τους διαταράχθηκε. Άλλοι έχουν θέσει τα ξεχασμένα όρια τους, και ρύθμισαν την φυσική  και κοινωνική τους απόσταση. Άλλοι έχουν γίνει αλληλέγγυοι, άλλοι οικείοι και κάποιοι εντελώς  ξένοι. Τέλος κάποιοι έχουν επιλέξει να ζήσουν με το σύμπτωμα την πανδημίας γιατί νιώθουν φόβο χωρίς αυτό.

Ότι έχει επιλέξει ο κάθε ένας στην νέα πραγματικότητα που ορίσαμε εμείς ως έτσι, τα νοήματα σίγουρα ποικίλουν. Ο ορισμός της δικής μας πραγματικότητας επηρεάζει τις σχέσεις μας φυσικές και διαδικτυακές. Ποσό έτοιμοι είμαστε για τα νοήματα αυτά; Πόσο έτοιμοι είμαστε για τα νοήματα του άλλου;