Άθως Κοιρανίδης, Μέλος Δ.Σ.

11 Δεκεμβρίου 2020

Στις 27 Δεκεμβρίου 2019, ένα νοσοκομείο στην πόλη Ουχάν, πρωτεύουσα της επαρχίας Χουπέι της Κίνας, ανακοίνωσε την ύπαρξη κρουσμάτων μίας μυστηριώδους πνευμονίας.  Στις 8 Ιανουαρίου 2020 η Εθνική Επιτροπή Υγείας της Κίνας ανακοίνωσε ότι η πνευμονία προκλήθηκε από ένα νέο  κορονοιό, τον SARS-COV-2, ο οποίος στην συνέχεια ονομάστηκε COVID-19. Στις πρώτες 2 εβδομάδες του Ιανουαρίου, ο ιός εξαπλώθηκε σε άλλες κινεζικές επαρχίες, λόγω των μετακινήσεων της Κινεζικής Πρωτοχρονιάς.  Η επιθετική μεταδοτικότητα του νέου κορονοιού οδήγησε τις Κινεζικές αρχές στη επιβολή περιορισμών στις μετακινήσεις πολιτών.  Στις 23 Ιανουαρίου, η Ουχάν τέθηκε σε καραντίνα με την αναστολή όλων των συγκοινωνιών προς και από αυτήν.  Την επόμενη μέρα 4 γειτονικές πόλεις τέθηκαν επίσης σε καραντίνα και λίγες μέρες μετά οι Κινεζικές αρχές ανέβαλαν τους εορτασμούς για την κινέζικη πρωτοχρονιά και έκλεισαν όλα τα σχολεία της χώρας μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου. Παρόλα αυτά, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 2020 ο COVID-19 είχε εξαπλωθεί στην Ασία και στην Ευρώπη και τα νέα περιστατικά που καταγράφονταν ήταν περισσότερα σε χώρες εκτός Κίνας από ότι εντός Κίνας. 

Τα περιοριστικά μέτρα που επέβαλαν οι Κινεζικές αρχές για περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας, πολύ γρήγορα αντιγράφηκαν από άλλες κυβερνήσεις.  Η ταχύτητα με την οποία εξαπλωνόταν ο COVID 19 και η έλλειψη επαρκών στοιχείων για εξαγωγή αξιόπιστων συμπερασμάτων ως προς τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του, δεν επέτρεψαν την εκπόνηση αποτελεσματικών στρατηγικών για αντιμετώπισή του.

Παρόλο που σύντομα άρχισε να διαφαίνεται ότι ο ιός είχε χαμηλή θνησιμότητα, η οποία μάλιστα περιοριζόταν στις μεγάλες ηλικίες και στις ευάλωτες ομάδες, οι κυβερνήσεις και οι επιδημιολογικές ομάδες που διορίστηκαν για να τις συμβουλεύουν, δεν είχαν την σοφία και τη δύναμη να διαφοροποιηθούν από τις πρακτικές που υιοθετήθηκαν από τις Κινεζικές αρχές και συνέχισαν να επιβάλλουν καθολικά περιοριστικά μέτρα αντί να στοχεύσουν στην προστασία των ηλικιωμένων και ευάλωτων ομάδων. 

Παράλληλα με την εξάπλωση της, η πανδημία απέσπασε πρωτοφανή παγκόσμια δημοσιότητα η οποία προκάλεσε πλύση εγκεφάλου και καλλιέργησε πανικό, φοβία, ανασφάλεια και παραλογισμό στους ανθρώπους οι οποίοι άρχισαν να επιζητούν την απομόνωση και να αυτο-αποδομούν τις προσωπικότητες και τις συνήθειες τους.  Οι αντιδράσεις στα καθολικά μέτρα καταπνίγονταν τόσο από τις αρχές όσο και την αποσιώπησή τους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με αποτέλεσμα οι φωνές που ζητούσαν την αναθεώρησή της να καταλήγουν σε ώτα μη ακουόντων.

Τα καθολικά περιοριστικά μέτρα επέφεραν τεράστιες ζημιές στις οικονομίες και ανυπολόγιστες κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες στους ανθρώπους οι οποίες θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν τα μέτρα περιορίζονταν στους ηλικιωμένους και στις ευάλωτες ομάδες.

Η μικρή Κύπρος δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα.  Η έλλειψη στρατηγικής σκέψης που μαστίζει το πολιτικό σκηνικό, επιβεβαιώθηκε για άλλη μία φορά.  Αντί η κυβέρνηση να στοχεύσει στην προστασία των ηλικιωμένων και των ευάλωτων ομάδων,  επέβαλε καθολικές καραντίνες και περιοριστικά μέτρα τινάζοντας την οικονομία στον αέρα.  Αντί να απομονώσει τους οίκους ευγηρίας και να χρησιμοποιήσει μερικά από τα εκατοντάδες άδεια ξενοδοχεία για να στεγάσει προσωρινά τους ηλικιωμένους και ευάλωτους που δεν είχαν εναλλακτικές επιλογές προστασίας και συνάμα να στηρίξει οικονομικά τον ξενοδοχειακό τομέα, περιόρισε στα σπίτια τους νέους και το λοιπό παραγωγικό δυναμικό της χώρας, το οποίο και αν ακόμη μολυνόταν δεν θα διέτρεχε κανένα απολύτως κίνδυνο.

Ένα σχεδόν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, υπάρχουν επαρκή στοιχεία που επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι ο COVID-19 έχει πολύ χαμηλή θνησιμότητα και ελαφριά συμπτωματολογία στους νέους και υγιείς.  Παρόλα αυτά, δεν παρατηρείται πουθενά ριζική αναθεώρηση της στρατηγικής υπέρ των καθολικών περιοριστικών μέτρων αντί των στοχευμένων μέτρων.  Διανύουμε την δεύτερη φάση της πανδημίας και σταδιακά μπήκαμε στο δεύτερο καθολικό εγκλεισμό και το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων σε διάστημα 9 μηνών.  Οι οικονομικές επιπτώσεις θα είναι και πάλιν τεράστιες και θα διαφανούν σύντομα.  Οι κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες θα είναι και πάλιν ανυπολόγιστες αλλά θα διαφανούν αργότερα.